نامه ای به احمدی نژاد

« بگذار سرزمین ام را
زیر پای خود احساس کنم
و صدای رویش خود را بشنوم»

نمیدانم برای چه به شما نامه مینویسم چون باعث شدید بعد از مدتها دوباره بنویسم و یا بدین خاطر بوده که به خاطر حرفهاو کارها و رک بگویم قیافه تان کاندید چهره سال مجله تایم بوده اید.

از اعتماد به نفس بالای شما شروع میکنم که جدا قابل تحسین است. ملت به سراشیبی سقوط افتاده اما شما همچنان همه چیز را آرام میبینید. من نه در کشوری دیگر زندگی میکنم و نه فضایی هستم. در لابلای همین مردم می چرخم و  میبینم اقتصاد ایران از سال ۸۴ وبایی شده!! مایحتاج اصلی مردم به دو سه برابر قیمت رسیده و تابع هیچ نمودار خاصی نیست. یادش بخیر زمانی وقتی تعارفی رد و بدل میشد ایرانیان به  یکد یگر میگفتند بفرمائید منزل ما٬  یک نان و پنیری هست دور هم بخوریم اما امروز به صرفه نیست بگوییم پنیر و باید بگوییم بفرما مرغ!! شما بگو مرغ کیلو دو هزارتومانی بهتر است یا پنیر چهار هزار تومانی؟ !! مردم گوشت که نمیخورند قیمت حبوبات در این چند ماه اخیر با سرعت عجیبی بالا می رود. سبزی هم گران شده. گوجه و بادمجان هم که کالای لوکس شده اند شما بگو مردم چه بخورند؟

یادم می آید تا زمانی که خاتمی بود همه معترض بودیم که  چقدر حرف میزند ولی امروز شما شرایط را طوری رقم زده اید که  متوجه شدیم عجب رئیس جمهوری داشتیم قدرش ندانستیم! تیپ و قیافه که نامبر وان٬ سخنوری و سواد در درجه عالی و  بر خلاف اینکه تکیه اش به توسعه سیاسی بود  اقتصاد ایران را شکوفا کرده بود. امروز به این نتیجه رسیده ام.  بی انصافی است حقیقت را نگوییم.

آقای احمدی نژاد! بعد از هر سخنرانی شما باید منتظر زلزله هایی در کشور باشیم. دست روی گوشی موبایل و تعرفه وارداتش گذاشتید آنهم تکنولوژی که اصلا نداریم٬قیمتش را افزایش دادید و بازار گوشی های قاچاق را رواج دادید.  بورس را از رونق انداختید و اتفاقاتی که من در توانم نیست بنویسم.

به هر حال احساس میکنم سالهای سختی در انتظار ماست. کمی تامل کنید. دگرگونی سخت نیست. آدم عاقل هر حرفی را به زبان نمی آورد. پایان!

م.ف (شنبه بازار)