حسرت همیشگی

حرف های ما هنوز ناتمام...

تا نگاه می کنی: وقت رفتن است

باز همان حکایت همیشگی!

پیش از آنکه باخبر شوی

لحظه عزیمت تو ناگزیر می شود.

آی...

ای دریغ و حسرت همیشگی!

ناگهان چقدر زود دیر می شود!

«قیصر امین پور»

 شاید باور کردنی نباشد، اما گسترش تفکر لمپنیسم وقلدر مآبی در شهر می رود که دیگر به عنوان یک اصل جدایی ناپدیر از اذهان عمومی گردد که این می تواند زنگ خطری جدی برای جو فرهنگی شهر باشد.و من از این رویه به آبائیت تعبیر می کنم. این رویه چیست؟ جز اینکه هر نوع تفکر معتدل و درست را برای پیشبرد امور نفی کرده و یالهای باز و نزاع های خیابانی جزو ارکان اصلی این سیستم محسوب می شود .گویا دریایی که شهرمان را زیبا تر کرده این توهم را که ما هم چون دریا بزرگ هستیم را به وجود آورده است.

از کودکی هم  به  فکر  قوی  نشان دادن خود هستند وقبول کنیم که «من او را زدم- او آن را زد –پس من آن را هم می زنم» ورد زبان خیلی ها شده و گرایش نسل جوان به ورزش بدن سازی فقط نمی توان به ورزش و سلامتی ربط داد و اگر قضیه ورزش است ، پس این پودر رستم ساز وهزار ویک داروی صد در صد مضر که بدن ها را چون پفک بالا می آورد برای چیست؟؟به طرز راه رفتن بعضی ها در خیابان نگاه کنید!

نزاع های خیابانی را هر روز در سطح شهر نه یکی ، نه دو تا ، بلکه هم بیشتر می بینیم. و اگر در گذشته این دعوا ها را به مسایل ناموسی نسبت می دادند ، حالا دیگر خسادت و عقده های اجتماعی ومشکلات تربیتی باعث شده تا عده ای انسانهای بی سروصدا ومتشخص ومتفکر جامعه را هدف بگیرند ! شاید شما هم با آنها برخورد داشته اید.در حال عبور از خیابان کسی پشتتان را می زند و چیزی می کوید که اگر خود را به خری بزنید که هیچ در غیر اینصورت شاید چاقویی هم نصیبتان شود و این چاقو زدن که من از اسمش بسیار می هراسم و زدنش جرات بالایی می خواهد حالا دیگر مثل خرمای خیراتی شده و هر کس وناکس حتی مثل ساعت مچی آن را حمل می کند .به نظر شما آیا مصرف مخدر که اعتماد به نفس کاذب ایجاد می کند تاثیر کمی در این زمینه دارد؟

نمی دانیم آیا درست است  بگوییم به امید روزی که روشنفکر ایرانی به آن قدرت و توانایی بدنی برسد که با مغلوب کردن اوباشان و ارازل دیگر حرفی برای آنان باقی نگذارند .از خود می پرسیم پس تفاوت روشنفکر و اوباش کجاست ؟

بهتر است این وسعت دریای خزر را به دلهایمان دعوت کنیم ،درونمان را چو دریا وسعت ببخشیم و به همه آنها که هنوز هم استفاده بازو برای پیشبرد امور را در هزاره سوم ترجیح می دهند بگوییم که:

بروید ای دلتان نیمه که در شیوه ما

مرد با هر چه ستم هر چه بلا می ماند.