از هرچه بودن ِ حالای ما

(( آن روز که نم نم ِ بارانی هم می آمد،

اشتباه ما شمارش یکی در میان ِ حروف دریا بود

ما برای نوشتن ِ اسامی دوستانمان کلمه کم آورده بودیم

نمی گویم از هر چه بودن ِ حالای ما ،آینده هم آسوده خواهد گذشت،

اما لااقل یک حرفی بزن ، چیزی بگو !

پس این  همان، کمی آرامش ِ بی جهت کی خواهد رسید؟!

در حیرتم اینجا این بید سربه راه ... چرا ؟

چرا این همه خسته و خاموش از شکستن ِ سر شاخه های بلند ِ خود حرفی نمی زند!

آیا سکوت همیشه سر آغاز ِ تمرین ترانه و گفتگوی باران است!؟

پس تو که با فال ِ سبز علف آ شناتری، بگو کی باران خواهد آمد ؟ ))

قریب به یکسال است که کرکره وارش پایین آمده. و در این ده ماهه چه چیز ها که نشد!

مدتی است وبسایتی تحت لوای یکی از شرکت ها راه انداری شده است که فعلا مراحل آزمایشی اش را طی میکند.

دوست عزیزی که پس از خواندن تبلیغاتمان جلوی چشممان ایستاد و بر و بر نگاهمان کرد و گفت " ادبیاتشون منو کشته! " وبسایت زیبایی زده که دیدنش خالی از لطف نیست. اکنون ، آروین که همیشه ما را رنگین نامه می خواند و همیشه به نوعی به ما مخالفت میکرد ( با این حال همیشه با ما بود و مطالبش زینت بخش صفحات وارش) کمر همت بسته و به دنبال دنیای گمشده ای میگردد که زمانی ما دنبالش بودیم!

جمعه گذشته هم خبر دیگری شنیدیم...

-          وبلاگ جدید وارش را دیده ای... ( گوشمان تیز میشود!)

-          همونی که تو آلبوم عکسشونه؟

-          نه بابا! مثه اینکه یکی دیگه بازش کرده! یه مقداری هم بهشون بدو بیراه گفته...

-          آدرسش چیه؟

-          یادم نیست ولی تو forum تاپیک زده.

این را که شنیدیم سریع دست به کار میشویم تا ببنیم اوضاع چطور است. چقدر مورد حمله واقع شده ایم. کمی هم تعجب کرده بودیم که هنوز هم اسمی از وارش در کوچه و خیابان به گوش می رسد.

وبلاگ جدید را باز کردیم و بر خلاف انتظارمان با قلمی دیگر آشنا شدیم!

"وارش برای من همه چیز بود. امید را در غربت به من هدیه داد و به شهرم برگشتم. حالا نه وارش هست و نه شهر آن بود که بیقرارش بودم. صفحه به صفحه وارش را در کامپیوتر سفری ام ذخیره کرده ام. از امروز من وارشم تا شاید امید را به گردانندگان مجله وارش برگردانم."

"این صفحه ضد وارش نیست بلکه ضد رویه نزولی وارشی هاست. و تصمیم ندارم  با بی انصافی بر آنها بتازیم٬فقط دوست دارم به گردانندگان آن بگویم قدر فضایی که ایجاد کرده بودند را نداشتند و تقریبا همه چیز را بر باد دادند. به قول خودشان وقتی شروع کردند هیچکس نبود ولی حالا همه و از هر رنگی هستند. اما دیگر وارشی نیست. واقعا چرا؟ قبول میکنم که کار بزرگی بود اما جا زدن در روزی که همه کپی میکنند و سعی میکند وارش دیگری باشند اصلا درست نیست.  به هر حال این قصه سر دراز دارد و ما هم دلی پر تر !!"

وحالا ما نمیدانیم چکار کنیم! بخندیم، بگرییم، ناراحت باشیم و یا خوشحال. خوشحال از اینکه هنوز هم نام وارش زنده است و هنوز هم عده ای هستند که برای زنده نگهداشتن نامش تقلا می کنند. ناراحت از اینکه گذشته به یادمان می آید و ایام خوش... از اینکه وارش هنوز هم به شوک احتیاج دارد.

اما امیدواریم.

امیدواریم که وارش را روزی زنده کنیم. پر قدرت و پر صلابت.

شاید دوباره دست به کار شدیم و با کمک همه دوباره طرحی بر اندازیم و وارشی بسازیم  برای همه...